Стигнавме до прашањето над сите прашања – купување недвижен имот и други објекти.
Размислувавме за тоа некое време и ја зедовме темата здраво за готово како и сите битни теми во нашите животи. “Треба да имате нешто свое!” Со кредит, се разбира, затоа што – работни семејства, борба за живот и така натаму. Логично е дека ќе купиме стан / куќа на кредит затоа што кој нема заем од 100,00+ евра не ни живеел, нели?! (Бидејќи сме во Германија, слободно поправете ја единицата во четворка. И не, не се шегувам.)
И додека ги обиколувавме становите и куќите, воодушевени од она што го видовме, но сепак без да гриземе никаква понуда, нашите пријатели дојдоа на ручек каде класичната опуштена дискусија се разви во економска пресметка и се правеше список на добрите и лошите страни, предвидувајќи ја економската иднина, земајќи ја предвид кризата и стандардната осуда за лихварскиот начин на работење на банките.
И некаде, среде пријателска дебата, дојдовме до два заклучока: дека купувањето недвижен имот во земја со вакви (под)станарски права сеуште не е нужно најдобрата опција, и што е уште поважно, дека ние навистина не сакаме да бидеме тука за 30 години.
Навистина се шокирав од сопствената изјава. НАВИСТИНА НЕ САКАМЕ ДА БИДЕМЕ ТУКА ЗА 30 ГОДИНИ?! (Па, Мајо, каде всушност планираш да бидеш?!)
И тука ме погоди реалноста што веднаш ми даде одговори на прашањето зошто сме неодлучни, зошто и кога ќе го најдеме идеалното, сепак сме премногу бавни за да дадеме понуда, зошто имаме аргументи за секоја причина против и зошто се уште не се чувствуваме добро за таква позитивна работа. Како кога решивме да купиме стан во Скопје, а потоа се гледавме немо додека едниот не рече „добро, сепак не би сакал“, а другиот прифати со олеснување.
Ова ме изненади бидејќи не сум тип „секогаш е прекрасно во Македонија“. Јас не сум таа што мисли „дека животот во Германија е нула“ и дека ние сме тука само за да заработиме пари. Напротив, јас сум таа што постојано нагласува дека навистина нема да се вратам освен ако не морам, и ми се допаѓа Германија толку многу што навистина не би се преселувала никогаш. И навистина мислев дека сакам да изградам живот овде. Целиот живот. Со куќа во цвеќиња и куче во дворот. Затоа што сме толку добри овде! Имаме пријатели, имаме одлични работни места, одлично училиште, брда и планини на можности и што е најважно, тука се чувствуваме одлично.
Но, изгледа не сакаме куќа во цвеќиња.
Ниту овде, ниту таму.
И тоа ме остави тотално збунета.
Бидејќи се чини дека без разлика колку сме зрели и возрасни и се стремиме кон сигурност, и јас и мојот сопруг сеуште не сме подготвени да фрлиме сидро. Никаде. Не знам дали тоа е карактеристика на стандардниот иселенички живот, но со емигрирањето научивме дека „не постои место што е подобро отколку од каде потекнуваме“. Научивме дека не сме дрвја и не можеме да се вкорениме на тој начин. Што значи дека можеме да одиме насекаде, во секое време. Дека не сме подготвени да се откажеме од таа слобода сега кога ја доживеавме. Всушност, и двајцата сакаме да можеме да одиме подалеку, да се вратиме, да одиме напред. И ми е јасно дека не сите луѓе ја имаат таа слобода, особено не во земји каде што да се биде доселеник значи да се движиш кога шефот така ќе одлучи, плашејќи се од влезовите на другите луѓе и двојните клучеви, како и да имаш стар мебел што не можеш да го фрлиш надвор или заклучена просторија што не можете да ја користите ..
И сеуште се обидувам да разберам дали сме навистина кукавици или неверојатно храбри (или само „класични имигранти“) кога сме во триесеттите години, со две мали деца и добар приход – сеуште не сакаме да купиме ништо. Сеуште мислиме дека она што го имаме во Македонија е сосема доволно за да ни служи како заштитна мрежа, и тука ќе ја задржиме слободата да ги менуваме становите, градовите, а можеби и државата.
Што не значи дека не сум потресена длабоко од сознанието дека всушност не се гледам себеси овде за 30 години. За десет – да. Сигурно! Навистина чувствувам дека Германија е земја која ги заслужува моите најдобри професионални години, но подеднакво чувствувам дека авантурата не треба да биде тука и сега. Го сакам нашиот живот овде, но можеби на 60 години сакам да седам во Мајорка во мала куќа и да им се јавам на децата од време на време. Можеби ќе продолжам да пишувам како хонорарец од мал стан на таванот во Прага. И можеби ќе ги сменам плочките во куќата што ја напуштивме заедно пред 5 години и ќе бидам совршено среќна со тој факт.
Кој знае?
За повеќе вакви и слични информации придружете ни се во нашата фејсбук група Македонци во Германија.
Текстот е авторска сопственост и неговата содржина не смее да се превзема во целост или делови без претходна согласност од авторот или порталот Емигрико.
